Imagine

Donderdag 11 september 2010

Het is Veteran Day en we hebben besloten dat we wanneer we het toevallig tegen zouden komen het mee zouden pakken maar niet bewust gaan kijken naar de parade. Het zal immers best een spektakel zijn maar misschien een beetje teveel van het goede. Uiteindelijk hebben we buiten de afzettingen er niet veel van gezien. Er waren wel opvallend veel mensen in uniform. Onderweg naar het Empire State Building zagen we ook nog een agent naast een man die voor pampus lag. De man lag er en de agent stond er en verder gebeurde er niets. Apart hoor. Het ESB is dichtbij en we zijn naar de 86e etage geweest. Dat is al hoger dan the TOTR van dinsdagavond dus we hoefden niet zo nodig naar 102. We zijn inmiddels allebei flink verkouden en het was al koud genoeg op 86. Het uitzicht was weergaloos. Central Park en het vrijheidsbeeld zijn goed te zien. We hebben dan ook nog steeds mazzel met het weer en dat zal ook zo blijven hebben we gehoord.
Gezien het mooie weer kiezen we voor een rondvaart. De gemaakte planning hebben we vanaf het begin losgelaten, we hebben een relaxed tempo en dat blijft zo zeker nu ik het flink te pakken heb.
Zo'n rondvaart past er prima bij en tijdens de wandeling naar de pier zien we ook het de lagere bouw en een wat ander straatbeeld. We zijn ruim op tijd en lunchen op de pier. Walk and eat... Alweer. Onderweg kwamen we trouwens ook langs een in kerstsfeer uitgedoste Macy's en we hebben voor het eerst geshopt! (Al is de apple-store natuurlijk ook een shop) Een mooi cadeau voor Netty is inmiddels binnen.
De boottocht leidt ons langs inmiddels al wat bekende plaatjes, maar the skyline is zo mooi dat het niet deert. Overigens zie je ook elke keer weer war anders. Ik vind die watertanks op sommige gebouwen cool om te zien. Voordat we weerden restaurant opzoeken reizen we naar Central Park en na een lange en mooie wandeling door het park heen vinden we Imagine, de herdenkingssteen voor John Lennon die voor het dichtbijzijnde Dakota-gebouw is vermoord. Iemand vertelt dat er op vrijdag en zaterdagavond altijd muziek wordt gemaakt en we weten meteen dat we dat morgen mee willen maken. Vanavond ga ik na ons bezoek aan het Outback-restaurant vroeg slapen terwijl Han nog gaat wandelen. Hopelijk voel ik me morgen wat beter.

Walk, rode, etc.

Deel 2

Midden tussen planeten in the American Museum of Natural History tiep ik verder. Ground Zero is Midden in herbouw en de nieuwe WTC torens worden nog hoger. Het worden geen gelijkende torens meer trouwens en ze komen ook niet op dezelfde plek. Waar de torens waren komen twee waterpartijen als monument. Het zal mooi worden denk ik.
Al lopend door deze overweldigende stad kom ik er wel achter dat ik me dagen zou kunnen vermaken door, net zoals ik vaak deed in Amsterdam, mensen te kijken. Wat speelt zich hier veel af. Geen moment voelen we ons onveilig trouwens.
Het is inmIddels donker en we hebben besloten zo'n tour te doen met een open bus. Een makkelijke manier om veel te zien van de schitterend verlichte skyline en vooral het uitzicht vanaf de Manhattan Bridge is ongelooflijk. Wel is het ondanks het mooie weer overdag heeel erg koud en ik was al wat verkouden. Als dat maar goed gaat..De gids weet veel en geeft ook aan dat New York de stad is met de meeste restaurants. "In New York you walk and wat, you walk and you eat again." Het lijkt best te kloppen. Ook wistde gids de nodige plekken aan te wijzen die we uit verhalen kennen.Leuk om te horen al vertelde deze gids ook veel wat ik minder interessant vond zoals hoeveel de studie van zijn dochters had gekost, waar je goed kon eten gebaseerd op hoeveel free meals hij eraan overhield en dat hij dit werk alleen deed voor de healthcare.
Verkleumd zoeken Han en ik een restaurant en komen bij een Iers tentje terecht. Leuk en best lekker. We warmen dan ook weer een beetje op.

Walk, eat, ride, drink, walk, eat

Woensdag 10 November 2010. - Deel 1

Vandaag was onze eerste volle dag in New York en we namen na het ontbijt dan ook meteen de metro naar het zuidelijkste puntje van Manhattan; Battery Park. Hier namen we de boot naar het vrijheidsbeeld, maar natuurlijk werden we eerst weer middels een vliegveld-achtige security gecheckt. Gelukkig we mochten wel mee. Op Liberty-Islands zijn we rond het beeld gelopen en vervolgens wilden we naar het voet van het beeld. We hadden namelijk pedestal-access. Ondanks dat je alleen op het eiland kan komen via die Liberty-cruises en we al door de security zijn geweest, mochten we nu nog een keer. De Amerikanen zijn wel een beetje paranoïde vinden we. Het uitzicht was in ieder geval geweldig en ook de bootreis leverde mooie plaatjes op. De foto's komen wel op mijn flickr-pagina als ik weer thuis ben. We kwamen lngs Ellis-Islands maar zijn blijven zitten. We wilden naar Ground Zero, al is dat nu natuurlijk vooral een bouwplaats. Herkenbaar. Dat was de Roombeek in Enschede ook een paar jaar na de vuurwerkramp. In de omgeving waren wel wat memorial-sites zoals St. Paul's Chapel. Die hebben we dan ook bekeken. Wat daar is gebeurd mag niet vergeten worden en is onvoorstelbaar. Meer volgt... Ik ga mijn vader opzoeken.

I love the big apple.

Dinsdag 9 november 2010

Ook vandaag waren we weer vroeg op, gezien de tijd dat we gingen slapen natuurlijk niet zo gek. Om half zeven besloten we op te staan en werden de laatste dingen weer in de tassen ingepakt konden we even douchen (of ik in bad) en vertrokken we met de metro naar Union Station. Hier hebben we de voucher omgeruild voor tickets en hadden nog voldoende tijd om te ontbijten. Union Station was ook weer zo'n statig gebouw met zuilen, beelden en mooie details. Washington en New York zijn echt heel verschillende steden. Beiden mooi, maar het contrast was groot. Wat zijn de gebouwen hoog en wat een drukte.
Uit het duistere en niet erg aantrekkelijk Penn-statiion lopende moesten we maar een kort stukje lopen naar het hotel. Toen we hier ingecheckt hadden bleek dat we een hele kleine kamer hadden gekregen met een tweepersoons bed. Omdat we destijds bij het boeken de vraag kregen of we een klein bedrag extra wilden betalen voor een kamer met twee losse bedden zijn we teruggegaan naar de receptie. Het duurde even maar dan kregen we toch ene iets ruimere kamer met twee losse bedden. De kamer was echter bij lange na niet zo mooi als die in Washington, maar dan zitten we wel midden op Times Square. We besloten dan ook meteen op pad te gaan en dus hebben we de drukte van Times Square en het spektakel van Rockefeller Centre bekeken. Daarna zijn we op zoek gegaan naar de Apple-store. Onderweg daarnaartoe werden we bij wat kleine winkeltjes gewezen op voordeligere i-pads. Maar het verhaal aanhorende kwamen we al snel tot de addertjes onder de gras. Stekkers voor internationaal gebruik kosten dan ineens zoveel dat je beter uit bent met de i-pad uit de apple-store en ik voel me daar ook veel beter bij. We zijn dus doorgelopen en ja ik heb nu een i-pad!!! I love (the big) apple. Het was er een hele drukte maar ik werd heel snel geholpen en ze namen uitgebreid de tijd. Ik ben er helemaal blij mee.
Het was inmiddels donker geworden dus we zijn weer teruggelopen naar Rockefeller Centre en daar hebben we onze Explorer Pass gebruikt om de Top of the Rock te bezoeken. Terwijl we al veel moois hebben gezien werden we nu omver geblazen door het uitzicht. Wat ontzettend gaaf is dit. Al die lichtjes en het wijdse uitzicht. Het is hypnotizerend.
Toch is het ook best fris zo op het dak van een 69e !!! etage en we hadden beiden best trek dus ook nu sloten we onze dag af bij een restaurant en nu bleek er een Olive Garden op de hoek te zitten bij ons hotel. We hebben gegeten met een italiaans tintje en daarna nog even gerelaxed op de kamer (ik heb natuurlijk zitten spelen met de i-pad al hebben we helaas weer geen internet op onze kamer)

A walking encyclopedia.

Maandag 8 november 2010 – Dag 3

Een maandag geeft een heel ander straatbeeld, nu was er veel meer bedrijvigheid in de straat waar ons hotel ligt. Wij hebben vakantie dus wij gingen op ons gemak richting de National Mall. Dat ging niet zo vlot, gisteren hebben we zoveel gelopen dat ik behoorlijke blaren op mijn voeten heb en omdat ik daar een beetje naar loop begint ook mijn linkerknie op te spelen. Dat wordt dus rustig aandoen, we hebben tenslotte ook New York nog voor de boeg. We vonden na wat gezoek en dus ook wel weer een flinke wandeling een bakery/café waar we hebben ontbeten. Inmiddels was het wel tijd om richting het Capitool te lopen, om half elf hadden we een rondleiding geboekt daar en je moest een half uur vantevoren aanwezig zijn vanwege controles. The Capitol is van al die indrukwekkende dingen hier in Washington misschien wel de indrukwekkendste, Wat een mooi gebouw is dat en niet alleen aan de buitenkant, ook van binnen. We hadden op de straten van Washington al veel beelden gezien, maar hierbinnen staan er tientallen. Later vertelde onze gids dat er 100 beelden zijn en dat elke staat van de USA twee beelden van mensen die veel voor de staat hebben betekend heeft gestuurd. Hij wist ook voor elke staat te noemen welke beelden dat waren en ook welke eventueel ooit vervangen waren. De man was toch al een lopende encyclopedie. Hij praatte tijdens de rondleiding van een uur aan-één-stuk over alle schilderijen, beelden en ruimtes die voorbij kwamen. Er waren ook gene vragen die hij niet kon beantwoorden, maar ondertussen onthield hij ook nog waar iedereen vandaan kwam en daar kwam hij dus later ook op terug. Een goede gids dus en al konden we zeker niet alles volgen omdat de amerikaanse geschiedenis en regeringsstelsel toch ver van ons afligt. Ik ben ok heel blij dat we de beroemde rotunda (koepel) van de binnenkant hebben gezien, die is schitterend. Dit is dan ook zeker de moeite waard geweest.

's Middags wilden we een paar musea bezoeken zoals de Air&Space Museum en The Museum of American History. Maar tijdens ons bezoek aan het Air& Space Museum zakten we allebei in en wilden we eigenlijk terug naar het hotel. Onderweg liepen we langs de tuinen van The Smithsonian Castle en omdat ik nog een paar nootjes in mijn zak had voor de eekhoorntjes wilde ik daar even stoppen. Er was wifi, de zon scheen, we zaten er lekker beschut en er kwamen al snel wat eekhoorntjes ons gezelschap houden dus we zijn hier gewoon meer dan een uur gebleven. Dit is beter dan gaan rusten in de hotelkamer, hier hadden we tenminste nog zon en frisse lucht. We kwamen dan ook helemaal bij. Wel zijn we daarna naar het hotel gelopen en hebben ook in het restaurant van het hotel gegeten, die uitstekend bleek. Onze ober bleek ook nog een hele aardige kerel waar we na het eten nog even mee gekletst hebben. Als toetje haalden we een ijsje/milkshake bij de Mac in de promenade onder ons hotel. Voor ons was deze promenade (een klein winkelcentrum) een totale verrassing. Aangezien deze in de weekenden gesloten is hadden we hier nog niets van gezien, dit was ook handig geweest voor het ontbijt vanmorgen.
Han heeft nog wat gelezen en ik heb een film zitten kijken, maar om half tien gingen we beiden onder zeil.

Can I stay here?

Zondag 7 november 2010 – Dag 2 – Deel 2

Wat zijn er een boel memorials en monumenten hier. Het Lincoln Monument, The Korean War Memorial, The Vietnam War Memorial en the World War II Memorial zaten allemaal dicht bij elkaar en waren ook allemaal verschillend maar wel even indrukwekkend. Ondertussen werd Han al een keer bijna onder de voet gelopen door een eekhoorntje want die We kwamen uit bij het Washington Monument en daar kun je omhoog, maar de tickets voor vandaag waren vergeven. We zullen nog wel zien of we daar morgen aan toekomen en zo niet dan is het ook goed. We zijn doorgelopen naar het Ford's Theatre, de plaats waar Lincoln is vermoord en waar een hele tentoonstelling was over Lincoln. Vandaag sloten we af in Georgetown, we namen alleen niet de meest gunstige route zodat we ten eerste in het woongedeelte kwamen waar niet zoveel te doen was en ten tweede behoorlijk wat extra kilometers aflegden. Dankzij wat vriendelijke mensen vonden we al gauw het gedeelte van Georgetown wat we zochten.
Dat vind ik misschien ook wel het leukste hier : die hartelijkheid van de mensen, We worden regelmatig aangesproken. “How are ye”, “Where are you from” en “Can I be of assistance” hebben we nu toch al redelijk vaak gehoord. En bij ons in Nederland heeft het de naam dat dat wel nep is, maar die indruk hebben wij toch niet, Extreem vaderlandslievend.. Ja dat wel, wij nederlanders zijn dit soms wel iets te weinig en hier misschien wel iets teveel, maar de mensen vinden het misschien daardoor wel extra leuk dat je hier bent. Die hartelijkheid is ook niet puur gedreven door tips, over het algemeen vind ik de mensen die we gewoon zijn tegengekomen leuker en vriendelijker als de mensen in de bediening. Die vind ik wel correct hoor, maar die lijken tot nu toe meer een standaard praatje te houden en zijn erg gehaast, waardoor ze wel kunnen vragen 'How we where and where are we from”, maar al weg zijn voor je antwoord zou kunnen geven. Zo ook bij het restaurant in Georgetown waar we wat aten. Prima gegeten trouwens, het met groente en kaasgevulde kipgerecht beviel best, de steak van Han was weliswaar iets te gaar maar verder ook goed.
Voordat we uit eten gingen hebben de trouwens een beetje rondgekeken in Georgetown en daar ben ik blijven steken in een winkel die van de buitenkant een soort warenhuis bleek te zijn, maar eenmaal binnen bleek het een gigantische boekwinkel. Terwijl Han in het cafeetje daarbinnen de sportuitslagen bekeken (want er was wifi) ben ik even tussen de boeken gestruind. Kan ik hier blijven of kunnen we ervoor zorgen dat deze winkel ook in Enschede komt?

Here a squirrel, there a squirrel, everywhere a squirrel.

Zondag 7 november 2010 – Dag 2 - Deel 1

Voor ons allebei was dit een onderbroken nacht. Om de paar uur waren we wakker en dan duurde het even voor we weer in slaap vielen. Zo merk je toch dat het tijdsverschil wat met je doet. Uiteindelijk hebben we een beetje liggen dutten en zijn we rond half acht opgestaan. Rond kwart over acht stonden we dan ook al bij het metrostation om daar de metro te pakken naar Old Alexandrium om te kijken of we daar iets kunnen vinden voor het ontbijt. Dit moet een heel sfeervol stukje zijn van Washington en dat was het ook zeker wel, alleen wij waren er wel op een vroege zondagmorgen dus er was weinig te doen. Wel vonden we een Dunking Donuts waar we konden ontbijten (gelukkig hadden ze ook nog wat anders dan donuts) en we zagen veel leuke huizen met veranda's en mooie gevels. Voor ons gevoel typisch amerikaans. Vanuit Old Alexandrium zijn we doorgereist naar Arlington Cemetary. Al vanaf het begin dat we door aan konden komen waren we onder de indruk van de immense oppervlakte van deze militaire begraafplaats. Er waren werkelijk duizenden witte grafstenen. Natuurlijk waren er ook afwijkende graven en de belangrijkste graven waren die van John F. Kennedy en zijn familie en die van de onbekende soldaat. Hier loopt ook altijd een wacht en om elf uur werd die afgewisseld. Bijzonder om eens te zien. Ook liep er een hele grote groep mensen rond in uniformen. Wij vonden de rode uniformen van deze groep met hun rare hoedjes een beetje apart, maar de mensen waren er wel voor een bepaald doel. Na het wisselen van de wacht begon er een soort bloemleggingceremonie van de order van de Cootie (of zoiets). Dat hebben we even kort bekeken en toen zijn we naar de uitgang gelopen. Vandaaruit liepen we door naar de National Mall en vonden we een kiosk waar we even wat drinken en een snack haalden. Het wemelde hier van brutale vogeltjes die zelfs op tafel kwamen. Ook troffen we al snel wat eekhoorntjes. Gisteren waren we nog helemaal verwonderd over die eekhoorns, we kwamen er al snel achter dat er hier heel veel eekhoorntjes zijn en dat ze niet schuw zijn. Grappig..
We zaten dicht bij de Korean War Memorial en het Lincoln Monument. Indrukwekkend en fotogeniek allemaal. Het Capitool, het Washington Monument, De World War II Memorial, het Lincoln Monument en Arlington liggen allemaal in één lijn. Het uitzicht is dan ook geweldig bij het Lincoln-beeld.

Terwijl ik dit aan het typen ben merk ik dat het kaarsje op is, morgen even kijken of ik dit ergens kan posten en dan komt de rest later.

Are you waiting in line?

Zaterdag 6 november – onze eerste dag.

Al heel vroeg vertrokken Han en ik vandaag met de trein om naar Schiphol te gaan. De vlucht vertrok om 11u15 en al werd er gezegd dat je minimaal 3 uur van tevoren aanwezig moet zijn hebben wij erop gegokt dat we met 2,5 uur ook goed uit zouden komen. Zo konden we tenminste met de trein en hoefden we ons niet druk te maken om wegwerkzaamheden en parkeren. Op Schiphol bleken de lijnen kort, we hadden online ingecheckt, de bagage inleveren ging heel vlot en ook de douane en de latere securityscans ging heel vlot. Zelfs de vliegreis vloog voorbij ;-).
Washington is een beetje een vreemd vliegveld. Het vliegtuig uitlopend loop je door een lange en smalle gang en zo loop je een shuttle in. Al meteen kwamen we in gesprek met een Amerikaanse die trouwens in Nederland woont en daar een B&B heeft. Zij was op familiebezoek en bleef wat langer als wij.
Eenmaal in het hoofdgebouw namen we weer afscheid, zochten we een ATM en haalden we wat drinken bij Starbucks. Han stond in de rij en ik bleef bij het begin staan. Dat riep een heleboel beleefde “Are you waiting in line” op. Vriendelijke mensen hier, ik heb nog geen gedrang of voorkruiperij gezien, alleen lopen die lijnen nog niet zo overzichtelijk voor ons. Sommige dingen krijg je meteen van degene die je bestelling aanneemt en het andere krijg je verderop. Logica heb ik er nog niet helemaal in gezien. Zal dat nog gaan wennen?
Op naar de shuttlebus en ook daar waren we snel aan de beurt. De taxibus scheurde er behoorlijk op los. Ondanks zijn tempo bleek de transfer van Dulles Airport naar ons hotel L'Enfant Plaza een behoorlijke afstand. Wij werden wel als eerste afgezet, prima! Inmiddels was het half vijf (Amerikaanse tijd, zomerklok), dus we konden meteen door naar onze kamer. Die viel niet tegen, een mooi formaat, netjes en schoon en een mooi uitzicht op de rivier en de waterfront. We zaten dus niet aan de National Mall-kant, maar ik denk wel dat we een wijdser uitzicht hebben omdat aan deze kant verder geen hoge gebouwen staan.
Even naar het thuisfront bellen dat we goed aangekomen zijn en dan vanaf ons hotel naar de National Mall lopen. De National Mall is heel dichtbij, dus we waren al snel bij de Smithsonian Castle. Hier liepen twee grijskleurige eekhoorntje rond, die wat nootjes krijgen en die uit de hand aanpakten. Wij waren helemaal vol be/verwondering.
Zo waren we op de National Mall en zo hadden we ook in de gauwigheid het Washington Monument en de White House gezien, terwijl de zon onderging. Van afstand zagen we het WO II memorial, het Lincoln Monument en het Capitool. Die zullen we nog wel beter bekijken, eerst maar eens op zoek naar een restaurant want dat zijn we nog helemaal niet tegengekomen. Het was even een stukje lopen, maar een eindje voorbij het Mariott Hotel vonden we een restaurant die ons wel aansprak (Ceiba). Vandaag kregen we in het vliegtuig een warme lunch en voor de landing nog een snack met een broodje, maar aangezien dit natuurlijk een hele lange dag was konden we toch nog wel eten en de zalm was heerlijk. Het was ook een hele gewone portie, helemaal niet absurd veel zoals je wel eens hoort over Amerika. Een goede afsluiting van de dag dus. Wij zijn na het eten naar het hotel gelopen en al probeerden we zolang mogelijk op te blijven om de jetlag tegen te gaan om kwart over tien (zomertijd) was de energie op en deden we de lampen uit. Vannacht gaat de klok terug, morgen proberen het nog iets langer vol te houden.

Aftellen

Alles staat klaar en het is dus aftellen. Hopenlijk heb ik de komende week af en toe internet tot mijn beschikking en kan ik ook echt voor het eerst een blog tijdens mijn vakantie bijhouden, anders wordt het bij thuiskomst... 

De afgelopen weken heb ik natuurlijk al de nodige foto's gemaakt met mijn nieuwe camera, ik vind die van de wolkenkrabber erg leuk (Enschede heeft er eentje, ik zal er straks wel meer zien) en mijn eerste poging is gelukt, al is niet zo makkelijk en speels als ik zou willen, dus voor foto's kun je beter op mijn flickr-account kijken (zie helemaal onderaan de blog)